สิบว่าปีที่ผ่านมา เขียนเรื่องราวมามายในชีวิต สมุดบันทึกจะอยู่ข้างกายเสมอ
เป็นคนธรรมดาที่มีรักเหมือนคนอื่นๆทั่วไป
รักที่ผ่านมา รักที่มีอยู่
มันมีความหมาย มีเรื่องราว แต่หลายครั้งเราอาจทำเรื่องดีๆที่ผ่านมาหล่นหาย หากลืมที่จะบันทึกมันเอาไว้
วันที่เราสมวังอะไรก็สวย และดีไปหมด ความสุขช่างอยู่ข้างกายเราทุกที่
แต่ในวันที่ทุกข์ ผิดหวัง เสียใจ รักนั้นก็ทำให้คนๆหนึ่งนอนอยู่รู้สึกราวกับว่า ตัวเองค่อยๆจมและละลายลงไปกับเตียงนอน ไม่อยากเคลื่อนไหว ไร้ทิศทาง...อันนั้นความคิดของคนผิดหวัง....เราไม่ได้ไม่ชอบคนอื่น แต่เรากำลังไม่ชอบตัวเองต่างหาก กับสถานะใหม่ในตอนนั้น
รักเก่า ส่วนถูก ก็มี ส่วนผิดก็มี
มากพอที่จะเป็นครู ให้การเดินทางครั้งใหม่ ไปได้ดีกว่าเดิม แก้ปัญหาได้ดีกว่าเดิม
ชีวิตในส่วนของความรัก เป็นอีกแบบที่เรามีโอกาสได้เรียนรู้แต่ไม่มีสิทธิได้กลับไปแก้ไข แต่เราจะเป็นคนรักที่ดีกว่า ในคราวต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น