5 ปี

5 ปีเต็ม ที่ศิษย์ อำลาปรัมจารย์
ออกจากมหาวิยาลัย
วิชา microsoft office ของศิษย์พัฒนาไปมาก
วิชาคิดอย่างเป็นระบบ ก้าวหน้ากว่าตอนโน้นมาก
เข้าใจการ "โฟกัส" มากขึ้น
และเรียนรู้วิธีการ "ใช้เงิน"
เพราะหาเป็นบ้างแล้ว
แต่ยัง ขาดเขลา เรื่องใช้เงิน ให้มีศักยภาพมากกว่าที่เป็นอยู่
ศิษย์จะพยายาม เพื่อขจัด ไม่ให้ความขัดสนเข้ามาแพ่วพาน
ถ้าจะกินมาม่า ก็กินเพราะอยากกิน
จะไม่กินเพราะขัดสน 555
....
เข้าใจชีวิตกว่าตอนโน้นนน
เข้าใจว่า ความจริงที่สุด คือ การพลัดพราก
การพลัดพราก ไม่มีเงื่อนไข
อยู่อย่างยอมรับการลาจาก
แล้วเราจะรู้สึกได้ว่า ความสุข คือ การให้
.....

กลิ่นของความรัก

....กลิ่นของความรัก
...อาจเป็นกลิ่นของห้องที่เราอยู่กับคนรัก
....อาจเป็นกลิ่นไม้อ่อนๆ ของบ้าน....บ้านที่อาศัยอยู่ปัจจุบัน ทำจากไม้บ้านหลังเก่า บ้านหลังเก่าใหญ่มาก พอที่จะอยู่เป็นสิบคน เสาไม้ทั้งต้น 16 ต้นไม่ใช้ปูนต่อ ร่องรอยเครื่องมือช่างไม้โบราณยังมีให้เห็น ไม้ใช้ได้นานมากๆ อยู่นี่น่าจะเกิน 40 -50 ปีแล้ว ยังหนาปึ้ก

นี่แหละ กลิ่นของความรักของฉัน
กลิ่นที่ได้รับแล้วรู้สึกวางใจ ผ่อนคลาย

จดหมาย...ที่ไม่ได้จ่าหน้าซอง

เทคโนโลยี ทำให้มีอะไรเขียน แม้ไม่มีกระดาษกับปากกา
บางครั้ง อยากจะเล่าเรื่องราวไว้ให้ตัวเองฟัง
บางครั้ง อยากจะเล่าให้คนอื่นฟัง
บางครั้ง จึงได้เขียนจดหมาย ที่ไม่ได้จ่าหน้าซองเอาไว้
สักวันอาจจะเปิดอ่าน
สักวัน อาจจะจ่าหน้าซอง
ชีวิตของทุกๆคนมีความหมายมาก ทุกขณะ ทุกจังหวะ...เมื่อเราได้แบ่งปันมันออกไป...มันอาจบรรเทาทุกข์ บำรุงสุข ทั้งตัวเรา และคนอื่นที่ได้รับมัน
#รอรถกลับบ้าน
นิสชิน อร่อยกว่ามาม่า เส้นนุ่ม มีกุ้งจิ๋วให้กินหลายตัว ^..^

ชีวิตที่ดี เริ่มที่ตัวเรา

ชีวิตที่จมปลักอยู่กับบางอย่าง แล้วแก้ไม่ตก เดินออกมาไม่เป็น จะทำให้เราเสียเวลาในการใช้ชีวิตบนโลกนี้ไปอย่างมากมายเลย
ป่วยเมื่อไรจะหาย
อ้วนเมื่อไรจะผอม
จนเมื่อไรจะรวย
อกหักเมื่อไรจะหายดี
ถ้าเราวนๆเวียนๆแก้ไม่ตก เหมือนงูกินหางตัวเองร่ำไป จะมั่นคงได้อย่างไร
ความมั่นคงจะไปฝากไว้กับคู่ชีวิตได้ไหม
ฝากไว้กับลูกหลานได้ไหม
ยากจะคาดเดา
เราอายุยังน้อย จงฝากไว้กับตัวเอง
เรามั่นคง คู้รัก ลูก หลาน ใครๆก็อยากอยู่ด้วย
มั่นคงคืออะไร
-ไม่ทำงาน 6 เดือนมีเงินใช้ไหม
-ป่วยมีเงินรักษาหรือเปล่า หลักประกันสุขภาพเดี๋ยวนี้ทำให้คนอ่อนเปลี้ย ป่วยไม่จ่ายสักบาทก็หายได้
-แค่ค่าใช้จ่ายระหว่างป่วยที่ไม่เกิดรายได้ จ่ายมากกว่าค่ารักษาเยอะ
ถ้าสุนทรีในชีวิตคือการปล่อยตัว ปล่อยใจไปกับการตัดสินใจในทางลบ ชีวิตเราในไม่ช้า จะไม่เหลืออะไรเลย.....อาจจะเหลือไว้ให้บ้าง ไว้ให้คิดถึงชีวิต...ที่ควรจะดี

ทุกวันนี้คนเราใช้จ่ายไปตามกระแส
ไปโหลดเอ็กเซลไฟล์ของธนาคารมาใช้สิ ไฟล์การจัดทำรายรับรายจ่ายประจำเดือน แดงเถือกคือช่องของใช้ฟุ่มเฟือย
เกือบ 80% ของค่าใช้จ่ายแต่ละเดือน มาจากของพวกนี้
อีก 20% เป็นค่าใช้จ่ายในการดำรงชีวิตที่จำเป็น
เรา เอาเวลาไปทำอะไรที่ฟุ่มเฟือยมากแล้ว เงินก็หายมากตามอีก
-ฉันจบมาออกจากบ้านกับปริญญา 1 ใบและเงินที่แม่ให้ไว้นำมาใช้ไม่กี่พันสำหรับการกินอยู่เพื่อรอเงินเดือนเดือนแรก
-ฉันจบมาพร้อมกับสุขภาพที่ไม่สู้มลพิษในอากาศ ป่วยคัดแน่นจมูก ลุกลามคออักเสบ อยู่เป็นประจำ
-จากนั้นฉันเริ่มปรับปรุงสุขภาพ การกินอยู่ ลด ละ เลิก สิ่งที่จะไปเป็นภาระเอาภูมิคุ้มกันไปซ่อมแซมรักษา เอาภูมิคุ้มกันกลับมาช่วยเสริมสร้างแทน ฉันไม่ป่วย ไม่แม้กระทั้งเป็นหวัดใน 1 ปี
จากนั้น

-จากนั้นฉันเริ่มคิดถึงการออกกำลังกาย กล้ามเนื้อฉันแข็งแรงขึ้น ฉันเห็นความแตกต่างว่า...ฉันสามารถแต่งต่างได้มากมายจากคนเดิมที่เคยเป็น...ยังแข็งแรงได้อีก

-จากนั้นฉัน...คิดถึงความมั่นคง มองกลับไปถึงการใช้จ่ายต่างๆ เพื่อ"ความมั่นคง" ตอนนั้นความมั่นคงอาจเป็นแค่ อยากหายป่าวย อยากแข็งแรง

-จากนั้นฉันเริ่มพยายามที่จะจัดการค่าใช้จ่ายแต่ละเดือน

พยายามเก็บเงินแบ่ง

-ส่วนเพื่อใช้จ่ายกรณีไม่ได้ทำงาน ให้อยู่ได้หลายเดือนี่สุดถ้าว่างง่าน

-ส่วนเพื่อการส่งให้บุพการี อันนี้ส่งได้ต่อเนื่องไม่เคยขาดแม้ไม่ถึงเรื่อนหมื่น แต่ก็ส่งได้มากขึ้นทุกปี และซื้อของใช้เข้าบ้านให้ทุกเดือน

-ส่วนที่เก็บสำรองยามฉุกเฉิน...ทำเถอะอย่าอายตัวเองที่แบ่งส่วนแล้วมีส่วนละไม่มาก แต่ให้อายตัวเองที่...ไม่ได้ทำเลย

จะเข้าปีที่ 4 แล้วกับการทำงานที่สีคิ้ว

เข้าปีที่สี่ที่ทำกองทุนสำรองเลี้ยงชีพกับบริษัท (provident fund) จะเข้าปีที่ 4 แล้ว ที่จ่ายเงินเข้าเดือนละ หนึ่งพันบาท + กับที่นายจ้างสมทบให้อีก หนึ่งพันบาท และเซ็นยินยอมให้ UOB สำเงินของเราส่วนนี้ไปลงทุนในตราสารทุนได้อย่างสูงสุด 

และปีนี้ก็จะเริ่มนำเงินเดือน และเงินเก็บในบัญชีสะสมทรัพย์ธรรมดาที่ไม่ก่อให้เกิดมูลค่าเลยเพราะดอกเบี้ยตึ๋งนึง นำออกไปแปะๆ วางๆไว้กับกองทุนรวมของธนาคาร นั่งอ่านเว็บทุกครั้งที่ว่าง เพื่อเรียนรู้การจัดการ เพิ่มพูนประสบการณ์ชีวิตให้ตัวเราเอง

ทุกวันนี้ข้อมูลข่าสารสามารถเข้าถึงได้ทุกคน กลางทุ่งนายังได้

สมัยก่อนคนเข้าถึงข้อมูลมีไม่มากกระจุกตัว

...เริ่มจากกองทุนตลาดเงินก่อนล่ะ เพื่อเรียนรู้การซื้อขาย การค่อยเป็น ค่อยไป ไม่มีการเรียนรู้ได้ น่าจะจำไปมากกว่าการได้ลองด้วยตัวเอง

โอกาส มีอยู่รอบตัวเรา 

ถ้าเรา "ก้าวไม่พ้นตัวเราเอง" เราจะไปเริ่มต้นชีวิตที่ดี ที่อยากจะมี....ได้เมื่อไร

เพราะรักจึงได้รู้ 2

สิบว่าปีที่ผ่านมา เขียนเรื่องราวมามายในชีวิต สมุดบันทึกจะอยู่ข้างกายเสมอ
เป็นคนธรรมดาที่มีรักเหมือนคนอื่นๆทั่วไป
รักที่ผ่านมา รักที่มีอยู่
มันมีความหมาย มีเรื่องราว แต่หลายครั้งเราอาจทำเรื่องดีๆที่ผ่านมาหล่นหาย หากลืมที่จะบันทึกมันเอาไว้
วันที่เราสมวังอะไรก็สวย และดีไปหมด ความสุขช่างอยู่ข้างกายเราทุกที่
แต่ในวันที่ทุกข์ ผิดหวัง เสียใจ รักนั้นก็ทำให้คนๆหนึ่งนอนอยู่รู้สึกราวกับว่า ตัวเองค่อยๆจมและละลายลงไปกับเตียงนอน ไม่อยากเคลื่อนไหว ไร้ทิศทาง...อันนั้นความคิดของคนผิดหวัง....เราไม่ได้ไม่ชอบคนอื่น แต่เรากำลังไม่ชอบตัวเองต่างหาก กับสถานะใหม่ในตอนนั้น

รักเก่า ส่วนถูก ก็มี ส่วนผิดก็มี
มากพอที่จะเป็นครู ให้การเดินทางครั้งใหม่ ไปได้ดีกว่าเดิม แก้ปัญหาได้ดีกว่าเดิม
ชีวิตในส่วนของความรัก เป็นอีกแบบที่เรามีโอกาสได้เรียนรู้แต่ไม่มีสิทธิได้กลับไปแก้ไข แต่เราจะเป็นคนรักที่ดีกว่า ในคราวต่อไป

เพราะรัก จึงได้รู้ 1

อยากจะเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับ ความรัก
ใครๆก็เป็นส่วนหนึงของ ความรัก ได้
ได้รัก
ถูกรัก
แอบรัก
อยากมีรัก
เสียรัก

แต่ไม่ว่าจะอยูในสถานะใด สมหวังหรือไม่
หรือ ผิดหวัง

ในยามผิดหวัง หรือยังไร้จุดหมาย ยังไม่ได้มีคนเดินมาบรรจบกับทางเดินเรา
...ขอให้เดินทางต่อไป ตั้งเป้าหมายให้ไกลกว่ารัก แล้วพยามยามทำให้สำเร็จ
ระหว่างการเดินทาง รักจะผ่านเข้ามาเอง
ขอให้เตรียมตัวให้พร้อมกับรัก
เพื่อให้ได้เจอ และได้รัก
แล้วชีวิตจะมีความหมาย
อย่าปล่อยตัวให้ย่ำแย่ เพื่อรอรัก
เพราะรักจะหนีห่างคนที่ไม่พร้อม...ไม่พร้อมแม้แต่จะดูแลตัวเองให้ดี